De eerste echte col op het parcours.
Hiervoor had ik reeds een zevental beestjes ontmoet die de naam 'col' meekregen.
Deze was zeker zijn naam waardig. Vanuit St-Paul vond ik niet direkt de weg richting het monster. Ik begon via een klein wandelpad richting de beboste berg. Bij het laatste huis vroeg ik aan een oude rokende man als dit wel de weg was naar Bourget du Lac. Hij zou me terug naar het vorige dorp La Chapelle St.-Martin hebben gestuurd moest ik er niet hebben op aan gedrongen dat ik echt wel over deze berg wou rijden, desnoods kruipen. Nee, nee dat was volgens hem niet mogelijk... "Mais monsieur, cette route est indiqueé just ici dans mon carte." "Allez" zuchtte de man, "c'est labas a gauche et apres 100 meter encore a gauche, mais c'est tres dur" Olé en weg waren we op de Mont du Chat, dat zich als een klein verschrikkelijk monster over de berg slingerde. van korte doldraaiende bochten tot lange steile stukken mij in de wolken brachtten.
Niet van die zachtaardige dromerige schapen in de lucht, maar koude druilerige zonder uitzicht. De tocht naar boven was dus eigenlijk voor niets geweest.
Een schoon panorama in keramische tegels vertelde wat er bij helder weer was te zien.
Een koud nat hondje kwam me op de kattenberg groeten.
De "Gitanes" van Ankie kregen de bolletjes.
Niet met mij.
De wereld al zot genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten