Nou escrit

Ola!
Daarnet m'n laatste col (Coll de Clara: een ode aan de vriendin van mijne soigneur) verslonden. Het was een klein liefaardig ding vergeleken met die andere kleppers. Alsof mijn paardje ook het einde voelde naderen, liet hij zomaar, misschien van contentement,nog eens 2 spaken springen. PLING PLING...
Vanuit Sort, waar ik deze nacht op een camping bij de wilde rivier sliep,
(het was wel weer eens nodig na ettelijke nachten in bossen en achtertuinen gekampeerd te hebben, nog eens een wasgelegenheid op te zoeken...)
was ik deze ochtend vertrokken met als ontbijt een heerlijke col van meer dan 2000 meter, waar ik me moeilijk oversleepte. In vergelijking met die van daarnet, wat ook veel met de euforie te maken had dat het de laatste was, gooide ik me moeiteloos over. Bij wijze van cado kreeg ik er even voor de top in een steile bocht van een stil dorp op een rots, een mais pellend oud vrouwtje bij en een zot hondeke. Alsof de meeste vorige passen eigenlijk veel te hoog lagen en te skistationmachtig waren om die kleinmenselijke dingen waar ik meestal zo van geniet toe te laten. Daarom heb ik ook besloten om niet via Andorra (bergen)me richting Girona te begeven maar via de heuvels,kwestie van rustig uit te bollen, en me niet te pletter te rijden op nog een paar cols: want langzaam tikt de klok weg van mijn Giro de Franje,de bolletjes binnen. Alleen nog een kwestie om hem veilig door de Spaanse velden naar Girona te brengen...
Blij als een kleine jongen met eigenlijk veel te hoge bergen nu achter mij.
Saludos de Solona
Koeñ