Op mijn laatste rustdag van twee, een welkome verpozing hier bij Flem in Nice.
Al kwam de vlakte van de zee en de stedelijke bruuskheid mij aanvankelijk wat onbegrijpbaar over. Ook al was het hier een heel stuk warmer het liet me koud.
Toen Flem kwam opduiken op de Avenue des Anglaises, was het toch een blij weer zien van een vriend;en doet het vooral deugd om je eigen taal te kunnen spreken.
Hoe bizar dat ik deze nacht nauwelijks droomde tegenover de vorige nachten, waarschijnelijk omdat ik iemand had om hetgeen de dagen hadden gebracht te kunnen vertellen.