Hier vanuit Bormio met nog tintelende vingertoppen van op de Gaviapas die me naar 2693 meter bracht. De Giro editie van 88 was misschien net een tikkeltje meer spectakel (zie kaartje) maar vandaag moesten ze toch niet echt onderdoen. Het regende koude pijpestelen die bij wonder niet veranderden in sneeuw op zijn hoogste toppen. De Gazetta delle Sport deed goed haar dienst bij de afdaling. Het was wel zwarte sneeuw dat ik zag, tot ik eigenlijk niet meer zo zuiver zag na al dat dalen. het bleef maar regenen met bakken. Zo kwam ik half verdoofd aan in Bormio, waar ik mij aan een Hotel overgaf. Ze zullen hier ook mijn kleertjes wassen, want het was wel nodig...Gisterenmorgen was ik vanuit Lecco met de trein richting Trsenda gegaan, gewoon omdat ik mijn tijd wel beter in de bergen kan gebruiken dan me suf te rijden op die drukke wegen in het Noorden van Italie. In Lecco was ik de avond voordien gearriveerd op mijn rustdag, etappa Lecco-Como 35 km, opzich niets speciaal. Alleen was die rit van 35 km zo kort dat ik mij wou testen met een andere collega, allias coureur... Vlammen!!! Maar hij vlamde waanzinnig, ik geladen dus je begrijpt, ik kon het gat niet dichtrijden. Hij vlamde zomaar de autostrade op, ik erachterna als een kieken zonder kop. Het was maar een klein stuk Autostrade, maar was mijn kompaan uit het oog verloren. De weg bolde terug richting een ander stukje autobahn. Fun Fun on der autobahn (rememberKraftwerk) Tour de France... ook een plaat van hen. En Koentje dacht dat het koers was. De oprit van de Autostrade bracht mij in een bocht op de verboden weg.
Als een muur verscheen daar een tunnel voor mij met een lief bordje dat hij 3300 meter lang was... Gelukkig kon ik mij bij het begin van de tunnel op de inrijstrook parkeren en toezien dat ik al spookrijdend echt niet terug kon...
Daar stond ik schoon... Liften was hier ook niet zo comfortabel. Godzijdank als uit de hemel gevallen stopte er een zwarte man met een camionette die chemicalien vervoerde. Voor ik het wist stond ik in centrum Lecco. Raar om zeggen maar eigenlijk gaf dit een aangename wending aan mijn reis. De euforie van het onderweg zijn. Te Lecco bracht het meisje in de bolletjes me naar het station, waar ik de volgende dag de trein naar Tresenda zou nemen. Met goede moed begon ik de volgende dag, na het ochtendlijke treinplezier, met een klim van 35 kilometer, waar ik tot diep in de middag mee zoet was. Het was een stralende dag die mij als door een onwezenlijk paradijselijke decor loodste van vallende bladeren en bergen blauw, alsof het nooit zou ophouden...
to be continued
Ciao
Koen vanuit Bormio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten